با توجه به اینکه بیماری آلزایمر یک بیماری شایع و مهم است، در بسیاری از کسانی که با دمانس زندگی می‌کنند هرگز این بیماری تشخیص داده نشده است. تشخیص آلزایمر ، فرصت حمایت اجتماعی، برنامه‌ریزی و مراقبت‌های پیشرفته را فراهم می‌کند. بیماری آلزایمر هر چه زودتر تشخیص داده شود، دسترسی سریع‌تر به درمان، میتواند کمک به بهبود عملکرد شناختی و کیفیت زندگی بیمار را در پی داشته باشد. براساس گزارشات سازمان بهداشت جهانی شیوع این بیماری در جهان رو به افزایش است، بنابراین بررسی دقیق عملکردهای شناختی افراد می تواند به تشخیص زود هنگام آن برای شروع درمان کمک کننده باشد.

اثرات مربوط به بیماری آلزایمر بر روی مغز بیمار را می توان با ابزارهای مختلفی شناسایی کرد، یکی از گزینه ها برای تشخیص آلزایمر ، الکتروانسفالوگرام (qEEG) است که فعالیت الکتریکی مغز را اندازه گیری می کند. تصویربرداری مغزی جزء مهمی از ارزیابی برای بیماری آلزایمر است. نقشه مغزی یا qEEG ثبت فعالیت الکتریکی مغز در سطح جداره جمجمه می باشد که کاربرد بسیار بالایی در تشخیص یکسری از اختلالات روانشناختی و عصب شناختی دارد.

تشخیص آلزایمر با استفاده از ارزیابی شناختی و معاینه فیزیکی انجام می شود. تست‌های عصب‌روان‌شناختی می‌توانند تغییرات شناختی، رفتاری و عملکردی را بررسی کنند و به پزشکان در فرآیند تشخیصی و برنامه‌ریزی درمان و استراتژی‌های مدیریت بیماری کمک کنند. ارزیابی عصب‌روان‌شناختی مانند همه آزمایش‌ها، محدودیت‌های خود را دارد و نتایج باید بر اساس سایر اطلاعات بالینی و تصویربرداری مغزی تفسیر شوند. ارزیابی‌های عصب‌روان‌شناختی این مزیت را دارند که عینی، ایمن و مناسب برای اندازه‌گیری یکپارچگی عملکردی مغز هستند. بنابراین تشخیص و بررسی نواحی مختلف که تحت تأثیر این بیماری هستند، مهم است. نقشه مغزی در ترکیب با تست های عصب شناختی استاندارد که معمولا در غربالگری زوال عقل به کار می روند می تواند تشخیص دقیق تری را برای بیمارانی که از علائم اولیه AD رنج می برند، ارائه دهد.